سیر شتابان خصوصی سازی آب شهری در کشورهای در حال توسعه از ابتدای دهه1990 به شدت آغاز شده است. ایده نخست خصوصی‌سازی سامانه‌های تامین و توزیع آب به انگلیس و ولز اختصاص دارد که بسیار موفقیت‌آمیز بوده است.

برخی کشورهای در حال توسعه، که فاقد منابع مالی سرمایه های بودند، در راستای تامین آب سالم و بهداشتی به مشارکت بخش خصوصی روی آوردند.

افزایش اجرای پروژه‌های سامانه‌های تامین و توزیع آب توسط بخش خصوصی در ابتدای دهه 1990 عکس‌العملی به ضعف بخش دولتی بوده است.

در مجموع، نهادهای تامین و توزیع آب دولتی انگیزه کم و حتی انگیزه منفی برای گسترش فعالیت ها و خدمات تامین و توزیع آب برای بسیاری از افراد بی‌بضاعت و فقیر را داشتند.

هم چنین، انگیزه کمی برای حفظ و ارتقای سطح کیفیت خدمات متنوع تامین و توزیع آب داشتند.

فرآیندهای عملیاتی نهادهای تامین و توزیع آب دولتی، حفظ قیمت به نسبت ارزان آب (اما در عین حال کیفیت بسیار پایین)، برطرف کردن مشکلات متعدد مدیریت سامانه‌های تامین و توزیع آب و کاهش حجم زیادی آب بدون درآمد بود.

واگذاری سامانه‌های تامین و توزیع آب به بخش خصوصی | قیمت و کمیت آب

موج نخست واگذاری سامانه‌های تامین و توزیع آب به بخش خصوصی چندان مطلوب و بهینه نبود.

در بسیاری از موارد، برون‌سپاری سامانه‌های تامین و توزیع آب به بخش خصوصی، سبب افزایش قیمت های فروش آب شد.

اما در مقابل سبب افزایش پوشش تعداد مشترکین (رشد بازار آب از منظر اقتصادی) و خدمات مطلوب به مشترکین شد، که به نوبه خود فعالیت موفقیت آمیز و ارزشمند بود.

در دهه‌های بعدی، موج دوم جریان خصوصی سازی از راه رسید که شامل مدل‌های انعطاف‌پذیر و گوناگون مشارکت بخش عمومی- خصوصی و نه تماما بخش خصوصی بود.

در سطح بین المللی، سهم خدمات تامین و توزیع آب توسط نهادهای خصوصی در سال 1997 کم‌تر از یک درصد جمعیت شهری کشورهای در حال توسعه گزارش شده و در سال 2007 این رقم به 7 درصد ارتقا یافته است.

در سطح بین المللی، مالکیت و انحصار بهره‌برداری از منابع آب خصوصی بسیار نادرهستند و بیشتر این منابع تحت مالکیت دولت هستند، اما اهمیت منابع آب خصوصی به شدت در حال گسترش است.

به کوشش مریم داودآبادی | برگردان ویدئو از کانال تلگرام کلاس درس اقتصاد توسعه