ژاپن پیشتاز علم رباتیک در جهان است و 310 هزار ربات صنعتی از 1.4 میلیون ربات صنعتی موجود در جهان در این کشور کار میکنند.
این کشور تا حدودی به این سبب به رباتهای پرستاری از سالمندان روی آورده که دروحله اول مجبور است (هرم سنی پیر این کشور) و تا حدودی نیز به این دلیل که به طرزی بیهمتا، موقعیت خوبی برای به کار بردن فنآوری صنعتی پیشرفته به سوی منظور طولانیتر کردن چرخه عمر بشر است.

اما آیا رباتها واقعا میتوانند از انسانها مراقبت کنند؟
سرمایهگذاری ژاپن در تولید رباتهای ویژه سالمندان
بخشهای دولتی و خصوصی ژاپن قطعا این گونه فکر میکنند. در سال 2013، دولت ژاپن 24.6 میلیون دلار به شرکتهایی اختصاص داد که بر پرستاری رباتیک از سالمندان متمرکز شده بودند.
وزارت معروف اقتصاد، تجارت و صنعت ژاپن، 24 شرکت را در ماه مه سال 2013 معرفی کرد تا یارانههایی دریافت کنند که نیم تا دو سوم از هزینههای تحقیق و توسعه رباتهای پرستار را پوشش میداد.
وظایف این رباتها شامل کمک به افراد سالمند برای حرکت بین اتاقها؛ مواظبت و نظارت دائمی بر کسانی که احتمالا پرسه زده و گم میشوند و فراهم آوردن سرگرمی از طریق بازی، آواز خواندن و رقصیدن است.

با این همه چالشهای دشواری وجود دارند. از نظر فنی، طراحی رباتهایی که قادر به فعالیتهای صمیمانهای مانند حمام کردن بیماران یا مسواک زدن برای آنان باشند، دشوار است.
تخصص اغلب شرکتهای ژاپنی که این رباتها را میسازند، در زمینه موتورهای صنعتی و خودکارسازی الکترونیکی است. آنها با فهم عمیقی در مورد چگونگی ایجاد یک ارتباط احساسی که جنبه بسیار مهمی در مراقبت از سالمندان است، وارد موضوع مراقبت نشدهاند.
حتی با وجود پیشرفتی که این شرکتها داشتهاند، برخی از ناظران– مانند شری تورکل ، استاد مطالعات اجتماعی علوم و فناوری در دانشگاه امآیتی- این پرسش را مطرح کردهاند که آیا بیماران هرگز قادر خواهند بود ارتباط احساسی واقعی با پرستاران رباتی خود برقرار کنند یا خیر. همانطور که تورکل هشدار میدهد:
برای این که ایده همنشینی هوش مصنوعی برای ما تبدیل به موضوعی عادی شود، باید خودمان را تغییر دهیم و در این فرآیند ارزشها و ارتباط انسانی را بازسازی کنیم.
شری تورکل | استاد مطالعات اجتماعی علوم و فناوری در دانشگاه امآیتی
او شرح میدهد که اگر رباتهای پرستار رواج پیدا کنند، ممکن است بین نسلهای جوانتر و پیرتر شکاف ایجاد کنند.