گونه های منقرض شده دوباره متولد می شوند!
چند سال قبل، گروهی از دانشمندان از دیاناِی یک بوکاردوی مرده، گونهای بز وحشی بومی کوهستانهای پیرنه که در سال 2000 منقرض شد، جنینهای بوکاردو خلق کردند. این جنینها در رحم 57 بز معمولی (منقرض نشده) جای گرفتند. یکی از این جنینها با موفقیت همراه بود.
تعجب نکنید: در سال 2003 یک بز معمولی موجب تولد یک بز بوکاردوی منقرض شده شد. این بوکاردو عمر چندانی نکرد و تنها چند دقیقه پس از تولدش زنده ماند. با این حال، امکانپذیری آن در ذهن پژوهشگران کنجکاو باقی مانده است.
توسعه پروژه بازیابی نسل های منقرض شده
در سال 2012، پروژه ریوایو و ریاستور در سانفرانسیسکو آغاز شد تا حیوانات منقرض شده را با استفاده از فناوری پیشرفته علم ژنومیک به حیات بازگرداند. همان طور که در این پروژه انتظار میرفت، دیاناِی خوب محافظت شده بسیاری از حیوانات منقرض شده میتواند این حیوانات را بار دیگر به زندگی بازگرداند.
همانند مورد بوکاردو، این کار با یافتن شبیهترین حیوان از نظر ژنتیکی و قرار دادن جنین حیوان منقرض شده در آن انجام میشود. هماکنون تلاشهایی برای «ممانعت از انقراض » کبوتر نامهرسان، پرنده باقرقره و یک گونه وزغ استرالیایی که به دلیل وضع حمل کردن از طریق زبانش مورد توجه قرار دارد، در حال انجام است.
آیا معرفی دوباره گونه های منقرض شده، برای دنیای کنونی ما خطرآفرین خواهد بود؟
مشخص نیست که این فناوری چقدر میتواند پیش برود. بز کوهی یک مورد است. اما در مورد بازگرداندن ماموتهای پشمالو به زمین چه میتوان گفت؟ اگر این کار قابل انجام باشد– و حتی دانشمندان ریوایو و ریاستور میپذیرند که این کار احتمالا با فناوری امروزه عملی نیست- آیا ما میخواهیم به عقب بازگردیم؟ این مساله دیگری است، مانند پتانسیل ایجاد نوزادان طراحیشده، که براساس آن پیشرفت در علم و فناوری برای انسانها نقشی خداگونه قائل میشود. به همین ترتیبی که رفتار انسانی آب و هوای زمین را تغییر داده است، پیشرفت در علم ژنومیک نیز میتواند بومشناسی جهان را تغییر دهد. گونهها غالبا به دلیلی منقرض میشوند. معرفی مجدد آنها زنجیرههای غذایی را تغییر میدهد و میتواند ویروسها و باکتریهایی را معرفی کند که طبیعت آماده پذیرش آنها نیست.